پذیرش فناوری دورکاری در سازمان‎های شهر تهران: تبیین نقش نفوذ اجتماعی، انگیزش و شرایط تسهیل‎گر

ورود هر فناوری به سازمان، بایستی مورد پذیرش کارکنان آن سازمان قرار گیرد و سازمان‎های ایرانی در حال استفاده از فناوری جدید دورکاری هستند. به‎همین منظور، هدف این نوشتار بررسی رابطه ساختاری بین نفوذ اجتماعی، انگیزش و شرایط تسهیل‎گر و استفاده واقعی از فناوری دورکاری با میانجی گری تمایل (نیت و قصد) رفتاری استفاده از دورکاری است. پژوهش به‎شیوه توصیفی از نوع همبستگی انجام شده است. جامعه آماری پژوهش، سازمان‎های دولتی بوده و نمونه آماری به‎صورت تصادفی ساده از آن انتخاب شده است. ابزار مورد استفاده برای جمع‎آوری داده ها، پرسش‎نامه بوده و برای بررسی اعتبار محتوایی آن از استادان و خبرگان بهره گرفته شده است. پایایی از پیش‎آزمون بین 30 نفر انجام گرفته و پرسش‎نامه از نظر اعتبار و قابلیت اطمینان مورد تأیید قرار گرفت. داده های استخراج شده از 365 پرسش‎نامه، مبنای آزمون فرضیه های پژوهش و مدل مفهومی پژوهش قرار گرفت و از طریق آزمون تحلیل عاملی ـ اکتشافی و مدل معادلات ساختاری مسیر تحلیل مشخص شد. نتایج پژوهش و آزمون‎های آماری نشان داد که نفوذ اجتماعی، انگیزش و شرایط تسهیل‎گر، تأثیر مثبتی بر تمایل رفتاری افراد بر استفاده از سیستم دورکاری دارند و این تمایل رفتاری باعث افزایش قصد استفاده واقعی در بین کارکنان می‎شود.